Column 4 "De Pen" Jeroen van der Laan

De Pen

Het is inmiddels 26 jaar geleden dat ik vanuit mijn vroege voetbalpensioen met entree maakte bij deze mooie club, SV Aarlanderveen. Ik werkte toentertijd samen met de onvolprezen Willem Ubink en ze zochten nog een keeper bij het 4e, want de huidige keeper had zijn been gebroken, via Charles van Veen , mijn latere rechtsback in het tweede, werd de overschrijving geregeld en begon dit nieuwe voetbalhoofdstuk. 

Bij de club waar ik in mijn jeugd en kort bij de senioren gespeeld had zo’n 3 kilometer hemelsbreed verwijderd van het Polderpark en spelend in het blauw/wit werd er altijd wat gedenigreerd gedaan over Aarlanderveen en als wij met de A of B vriendschappelijk speelde wonnen we meestal,  maar kan me eigenlijk alleen een nederlaag herinneren en een lange derde helft.

Met andere worden, ik kijk met de ogen van een buitenstaander naar deze mooie club, want de ligging in de polder, de markante kantine met een open haard en natuurlijk de mensen , die maken deze club , de sfeer die je voelt als je hier binnen stapt is echt uniek, zeker als je bij een club gespeeld hebt, waar op zaterdagmiddag rond 18:30 de glazen door de kantine vlogen.

In het vierde elftal was ik veruit de jongste en speelde verder met echte clubmensen  zoals Ge van Dam, Dirk van Leeuwen, Bertus Boekhout, Ton van Mastrigt en Tinus Poelwijk, echt veel lol gehad  , veel gelachen en uiteraard gedronken en dan te bedenken dat ik nu de leeftijd hebt, die zij toen hadden en ook de donderdagavonden waren legendarisch met de lekkere kippenvlerken van Ingo, een gouden duo samen met Jan van Dokkum, supergezellige avonden waren dat en tot in de kleine uurtjes.

Onze club heeft ook nu nog een paar markante figuren rondlopen en geloof me nergens zijn de mensen directer dan in Aarlanderveen, want als je voor je gevoel een fantastische wedstrijd had gespeeld, wisten ze in de kantine met een paar vileine opmerkingen, je weer op je plaats te zetten en was het weer gedaan met je grote mond en in mijn geval hele grote mond.  Het enige minpunt is dat ze met klaverjassen heel moeilijk roem kunnen weggeven en het liefst alle punten bij de maat inleveren, maar goed, je kunt niet alles hebben.

Zelf heb ik alle seniorenelftallen bij deze club doorlopen , van het vierde, naar het derde, naar het tweede en zelfs even het eerste en daarna dezelfde volgorde weer terug, tot ons team besloot,  maar hij de veteranen te gaan voetballen omdat we nou eenmaal ouder werden en de bal graag het werk wilde laten doen en de tegenstanders werden steeds jonger en wij maar steeds ouder. Inmiddels spelen we alweer vijf jaar bij de 35+ en met redelijk succes , zelfs een heus kampioenschap, mijn tweede in mijn carrière overigens en dat had in 1995 niet gedacht toen ik de overschrijving deed, om mijn 47e nog te voetballen, maar voetballen met je maten is echt onbetaalbaar en ik hoop dat nog wel eventjes te doen, zeker onder de bezielende leiding van ons aller Padje.

Laten we hopen dat deze mooie club nog lang blijft bestaan en eerlijk gezegd had ik tien jaar geleden niet het idee dat we nog zouden bestaan, maar door inzet van vele hardwerkende leden, leven we nog en sterker nog,  zijn we springlevend en zijn veel verenigingen jaloers op de gezellige , drukke zaterdagmiddagen die we hier beleven.