• Column 7 "De Pen" Edwin Zwanenburg

    28 feb 2022
  • ... en dan, uit het niets, is daar ineens een berichtje via Messenger van ene Heer J. Hendriks… of ik ook maar eens een pen in mijn hart wil dopen (zoals Hazes dat zo mooi kon zeggen), en een stukkie schrijven voor SVA’s website onder het kopje “De Pen”... Nou, dat kan,... en bij dezen!

    ‘k Heb een paar van de columns gelezen en het lijkt er op dat ik in toch wel legendarische voetsporen treedt; Jan van Rooiyj (het debat gaat nog steeds of er nou wel puntjes op staan of is het toch een ‘iegrek’, dus dan allemaal maar!), en dan Smollie... ook niet de minste in de club historie, dus ik voel hier toch wel een beetje druk!! Maar, als voormalig razend reporter van het Tweedelest (ergens laat in de vorige eeuw), moest ik denken aan de legendarische woorden van Rikkie Bos als-tie weer eens ietwat scherp gevlagd had en supporters van de tegenpartij daar commentaar op hadden; “...Al stond het hele Russiche Leger achter me....!!”.

    En dat legt meteen een mooie verbinding naar wat mij opviel in de stukjes die ik gelezen heb en ook hoe ik mij mijn tijd bij Aarlanderveen herinner; het zijn de mensen van de club. Want wat is het meest belangrijke op deze wereld? We hebben hier in Nieuw Zeeland een gevleugeld gezegde:

    He tangata, he tangata, he tangata”: “It is the people, it is the people, it is the people” [Maori proverb].

    Mensen maken een dorp, een gemeenschap, een club. En mensen doen hele mooie dingen voor en met mekaar, en maken fouten of zijn soms “een beetje dom” (Maxima). Maar dat is toch wel voornamelijk wat mij bijstaat van de periode pak-em-beet 1980 tot aan 2005, toen ik de Lage Landen verlaten heb, is dat SVA altijd een echte, hechte gemeenschap van mensen is die allemaal het beste voor hebben met hun Trots van de Polder. En da’s iets om trots op te zijn.

    Zelf ben ik als E-pupil ooit begonnen, getraind door Jos Wijfje. In de winter blokjesvoetbal in de zaal. In de zomer op kamp. Foodfight in de grote eethal met andere clubs. Op een gegeven moment schoven we door van de C naar de B junioren en na 3 wedstrijden was het wel duidelijk dat we beter nog een jaartje in de C konden blijven. De rest ging door als C-tjes dat seizoen en ik ben toen doorgeschoven naar de A, o.l.v. Cock Verzaal. Als ventje van 14 geloof ik. De A had een verdediger tekort en ik kon die rol wel aan dacht men. En voetballend ging dat wel redelijk als voorstopper met Marco v.d. Pijl achter me (of was het Eelco... whats-his-name?!?), maar met die gasten van 16 op pad naar een toernooi in Belgie.. Tja.. dat was wel ff wat anders. Wel de Lucas Bols Trofee binnengesleept dat jaar, voor oud-Antwerps toiletpot knuffelen. Mee gaan was één, mee drinken was (letterlijk) ff slikken... Wel een legendarisch goed elftal die A, met Wimpie v.d. Vis en Petur Peturson (Hijman) in de punt die er wel een stuk of 30 per seizoen in lepelde. En de Vink twins natuurlijk. En Eddie v.d Pijl strak op links met Jan van Roojijyijy en die Witte.. Reet van Egmond op rechts. Spijkerhard! Een goed stel (waar heb ik dat meer gehoord?!).

    In de senioren zat ik meestal wel bij de selectie. Meestal in het tweedelest, vaak zo’n beetje hangend tegen het eerste aan. Best nog een aantal potjes voor de hoofdmacht mogen aantreden als invaller, soms in de basis. Een paar goals gemaakt ook, maar velen zullen zich nog wel herinneren dat ik tegen Moerkapelle (? of vergis ik me nou?) de promotie naar de 4de klasse op de pantoffel had. Na goed voorbereidend werk van Willem Verheul schoof ik de bal met uiterste nauwkeurigheid onder de keeper door..... en 3 cm naast de verkeerde kant van de paal... Bert Koetsier was daarna nooit meer de oude en die dakbint in de dug-out moest vervangen worden. Zo hard stootte hij zijn hoofd tegen dat onvergeeflijke stuk hout.

    Dus na nog wat jaren als aanvoerder van het Tweedelest en schrijvende pers voor de wekelijkse 6 kantjes verslag in ’t Startschot te zijn geweest, heb ik de schoenen aan de wilgen gehangen en nog 2 jaar de C junioren gecoached. Ook leuk!. Komt nog heel wat bij kijken om een teamleider (soms lijder) te zijn. En jeugddagen organisatie natuurijk. Ook jaren gedaan.. altijd veel lol met het team om toch elk jaar weer wat bijzonders te doen, met als hoogtepunt natuurlijk met alle jeugd in bussen naar de Amsterdam Arena voor het Nederlands Elftal.

    Zoals gezegd ben ik in 2005 uit Nederland vertrokken en heb me hier in Nieuw Zeeland thuis gemaakt. Voetbal hier staat in de schaduw van dat rare spelletje met die gekke eier-bal, maar met de Wellington Phoenix hebben “we” toch één professioneel mannen en sinds dit jaar, vrouwen team in de Australische ‘A-league’. En die doen het soms best aardig. Er hangt een sjaal van de Phoenix ergens aan het dak in de kantine. Zoek ‘m maar eens op in de rust van het eerste.

    De All Whites, ons nationale team, moet zich altijd kwalificeren voor het WK door tegen een herkanser play-offs te spelen omdat de Australasia regio erg klein is (Australie zit in de regio Azie) en normaal gesproken is het voor NZ best te doen om regionaal groepwinnaar te worden tegen Fiji en Samoa en de Salomon Islands, maar ja,... dan is het vaak iets van Mexico of Costa Rica in de play-off, en dat is dan te hoog gegrepen. In 2010 kwalificeerden we ons voor het laatst door Qatar uit te schakelen in de play-offs en met 3 gelijke spelen (waaronder 1 – 1 tegen Italie) gingen we naar huis als het enige ongeslagen team. Toch aardig!

    Voor wat mezelf betreft; ik ben kort nadat ik hier gelandt ben de zaal in gegaan en heb nog zo’n jaar of 12, 13 met een vriendenclubje gefutsal-ed. Geen competitie maar gewoon een groepje goeie gasten die er lol in hadden. Een uurtje ballen op de donderdag avond met 2 of 3 teams al nagelang er mensen waren, en dan soms een kauwe klets achteraf, of gauw naar huis voor een douche en een kopje thee. Helaas is dat zaalvoetballen een stille dood gestorven een jaar of 2 geleden. Steeds minder mensen kwamen opdagen en met z’n vijven gaat het niet. We worden allemaal ouder.

    Maar inmiddels in mijn zoon 11 en die voetbalt al een paar seizoenen bij de locale club; Bucklands Beach AFC. En ik ben zijn team coach, dus toch nog een beetje betrokken bij het spelletje. Heb zelfs als enige hier in NZ een origineel paar Quick voetbalschoenen! Besteld via het interweb, helaas komen ze niet meer bij Sammie Foustert vandaan..

    Dusss.. nou dat dus.

    Ik zie dat ik ruim aan de 1,000 woorden zit dus zeg ik “Groeten Uit Mooi Auckland!!!”.

     

    Het beste,

    Edwin Zwanenburg